Dat de klimaatconferentie in Egypte overschaduwt wordt door een G20 top die op hetzelfde moment in Indonesië plaats vond is een teken aan de wand dat het belang van klimaatbeleid niet overschat moet worden.  Toch zeker niet vanuit politiek oogpunt waar de ogen van de media eerder gericht waren op de reactie van de G20 op een verdwaalde raket die ongelukkig in Polen is neergekomen.

De speciale militaire actie van Rusland zorgt nu eenmaal voor spectaculaire beelden van verwoeste gebouwen en menselijke drama’s.  De overstromingen in Australië die op dit ogenblik plaatsvinden zijn hoogstens nog regionaal nieuws.  Nochtans is de impact van klimaatverandering als een oorlog die nooit stopt.  Eens de wijzer tilt slaagt is geen enkel leger opgewassen tegen haar kracht.

Het mooiste moment tot nu toe was de komst van de nieuwe Braziliaanse president Lula da Silva die in zijn speech het voornemen heeft om de Amazone woud opnieuw te gaan beschermen in plaats van ongebreideld uit te buiten.  Zijn voorganger was één van het Trumpiaanse soort waar alles moet  wijken voor economische groei ongeacht de verwoesting die ermee wordt aangericht.

Centraal op COP 27 staat geld, geld dat de Westerse landen als compensatie dienen te geven voor de historische verantwoordelijkheid van zijn industriële ontwikkeling.

Naar mijn mening een onzalig slecht idee om op zo’n simplistische manier zijn verantwoordelijkheid af te kopen om toch maar vooral op dezelfde manier zijn economisch groei model inclusief de vervuiling die ermee gepaard gaat in stand te houden.  Geld is juiste het laatste wat we dienen te geven bewijze het verleden.  De corruptie tiert overal welig maar zeker in landen waar veel armoede heerst. 

Natuurlijk hebben we een verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat deze landen niet dezelfde fouten gaan maken als het Westen en moeten vooral investeringen in techniek door ons in die landen zorgen voor een omslag.

Ook investeren in goed onderwijs in die landen is een veel betere garantie voor deze landen om hun eigen expansie naar welvaart op een veel duurzamere wijze te kunnen uitbouwen.  Het afkopen van een misplaatst schuldgevoel lost niets op en maakt het probleem zelfs nog erger.  Nu gaan bijvoorbeeld onze afgeschreven tweedehands auto’s naar Afrika om daar verder te vervuilen.

Of denkt u dat het verbieden van de verkoop van nieuwe brandstofwagens de uitstoot gaat verminderen?  De auto’s gaan tegen die tijd vrolijk op de boot naar derde wereld landen die zo hun afhankelijkheid van fossiele brandstoffen in stand moeten houden.

Een consequent beleid aangaande de verduurzaming van ons wagenpark houdt ook in dat je de vervuiling niet moet exporteren juist naar die landen die hun ontwikkeling nog moeten uitbouwen.  De wagens die hier niet meer mogen rijden dien je te recycleren en dus uit het verkeer te nemen.

In plaats van onze tweedehandsvoertuigen naar ontwikkelingslanden te verkopen dienen we nieuwe duurzame wagens te financieren en deze ter beschikking te stellen met bijbehorende laadinfrastructuur.  Dat zou betekenen dat we wellicht nog maar één tiende exporteren maar wat vertrekt zou wel duurzaam zijn.

Dat de Westerse wereld de leiding dient te nemen in de verduurzaming is een gegeven maar dit geldt evenzeer voor de ontwikkelingslanden.  Dat landen als China en India zichzelf nog als ontwikkelingsland beschouwen is nog steeds voor een deel juist maar dat ontslaat ze niet van de verplichting om evenzeer dezelfde doelstellingen uit te voeren.  Het is een beetje zoals met roken, lang geleden rookte iedereen en kregen we iedere dag de Marlboro man op het bioscoop scherm over ons heen.  Dat hij inmiddels ook al aan longkanker overleden is heeft ons allemaal bewust gemaakt van het feit dat je van roken dood gaat. 

Dit geldt bij uitbreiding ook voor onze historische industriële uitstoot, ja we zijn hiervoor verantwoordelijk maar nieuwe leerlingen dienen ook te weten dat uitstoot slecht is en dat je dan evenzeer verantwoordelijk bent voor de huidige uitstoot.  Als je landen als China, India, Indonesië meeneemt in de globale uitstoot en vooral nog hun verwachte vervuilende groei dan ligt de verantwoordelijkheid ook bij deze landen.

Het Westen gedraagt zich op de klimaattop als een berouwvolle zondaar die nog steeds wegkijkt naar de gevolgen van zijn daden, jammer genoeg merk ik bij de ontwikkelingslanden voor een groot deel hetzelfde gedrag.  De Verenigde Staten zijn wat dit betreft minder hypocriet als zij stellen dat ze hun verantwoordelijk willen dragen maar zij geen schuld gaan bekennen. 

We gaan geen stap vooruit zetten als landen elkaar de zwarte piet willen toeschuiven en gezamenlijk hun verantwoordelijkheid niet gaan nemen.  Beseft men niet dat we allemaal in hetzelfde bad zitten?  Klimaatverandering maakt geen onderscheid en zal voor iedereen voelbaar zijn.

Dat we nu de 8 miljard mensen hebben bereikt is blijkbaar geen punt van aandacht op de COP 27 of de G-20, nochtans zit een groot deel van het probleem maar ook de oplossing in het terugbrengen van de mensheid naar voor de aarde haalbare proporties.  Iedereen heeft recht op een goed leven, maar terwijl men dit zegt dient men te beseffen dat dit niet mogelijk is voor het huidige aantal mensen.  Klimaatverandering begrijpen en vervolgens aan oplossingen werken betekent ook dat je alle onderwerpen moet durven benoemen.  Zolang dat men danst rond de hete brij zal de snelheid waarmee het klimaat verandert nog gaan toenemen en hiervoor zijn alle landen even schuldig bij verzuim.