Afgelopen weekend had ik het genoegen om op het eiland Texel in een Yurt te verblijven. De hoofdletter is zeker verdiend want deze veredelde tent uit Mongolië laat je teruggaan naar grootmoeders tijd en ver daarvoor. Of Djenzis Khan in dergelijke tent heeft geslapen weet ik niet, maar het kweekt zeker een groepsgevoel.
De tent ziet er van buiten een beetje uit als een mini vergister en mijn gezelschap maakte zich vrolijk dat wij ons toch wel heel gelukkig moesten voelen, maar dat ze toch wel bezorgd waren om het operationeel proces. Opmerkingen zoals Als het dak er maar niet af gaat. waren zeker welkom. Nu hebben wij de laatste anderhalf jaar zeker ons deel van pech gehad op enkele installaties, maar daar kom je wel bovenop. Opvallend blijft wel hoelang het duurt vooraleer de verzekeringen hun polissen naleven en men keer op keer via bijna gerechtelijke weg (voor sommige zaken letterlijk) gewoon moet afdwingen waar je eigenlijk automatisch recht op zou moeten hebben.
Nu heb ik vijf jaar geleden met een Mercedes ook zo iets meegemaakt die spontaan is uitgebrand en waar ook niemand zijn verantwoordelijk opnam (vooral dan de fabrikant).
Terugkomend op de Yurt kan ik deze ervaring zeker aanbevelen voor diegenen die eens iets anders willen beleven en bereid zijn enige luxe in te leveren (lees geen sanitair, geen verwarming buiten eigen houtkachel, geen privacy, etc) Maar zoals gezegd zoek het woord en Texel maar eens op en wie weet delen we morgen onze ervaringen.
Deze week bereikte mij ook het bericht dat er voorlopig niks terecht komt van het bouwen van een energiepact en dat is slecht nieuws voor de nv België. De federale overheid had wellicht nog enige ambitie op het eerste zicht, maar een van de regionale overheden heeft botweg de deur dichtgesmeten en medegedeeld dat men er op het einde van het jaar nog eens zal naar kijken.
Het torpederen van dergelijk belangrijk initiatief kan als een boemerang in het gezicht van de betrokken minister terugkomen. Als dit verhaal op het juiste ogenblik wereldkundig wordt dan gaat men brandhout maken van welk energie idee dan ook dat van deze regio komt. Nu dit project zo goed als politiek begraven lijkt tikt de tijd tegen ons want in 2017 begint iedereen al te denken aan de volgende verkiezingen. Is het wellicht nuttig om eens na te denken wat dit betekentvoor ons land?
Het moge duidelijk zijn dat als men geen keuzes maakt over een lange termijn energie strategie dat men eigenlijk als een kip zonder kop blijft rondlopen en ad hoc maatregelen gaat blijven nemen. Nu is dit geen zuiver Belgisch probleem, maar wij lijken hiervan toch steeds meer een beleid te maken. Of het nu de saga rond het succes van de zonnepanelen is, de Turtel/Freya taks, de kerncentrales, de vele taksen, de ontploffing van de distributiekosten en zo kunnen we nog wel even doorgaan het zijn allemaal zaken die op het eerste zicht niks met elkaar te maken hebben. En toch dient men te beseffen dat ze juist wel met elkaar verbonden zijn en elkaar beïnvloeden en soms ook versterken.
De impact van losse maatregelen op alle onderdelen van de energieketen (productie, transport en distributienetwerken, handel(trading) en verkoop(leveranciers) is veel groter dan politici beseffen en men zal hier de komende maanden en jaren de gevolgen van zien. Dat de explosie van de KWh prijs ervoor zorgt dat duurzame zaken zoals warmtepompen driedubbel gestraft worden is al genoeg beschreven en in politieke kringen zijn ze zich bewust van dit probleem en men werkt eraan (lees we weten niet hoe we dit moeten oplossen). Dat stookolie ineens terug een reële optie wordt bewijst trouwens dat men geen visie heeft hoe we van onze fossiele verslaving gaan afgeraken.
De lage olieprijs houdt al een tijd aan en pas nu gaat men voor het eerst overwegen om de dieselprijs iets meer te gaan belasten (een feit dat vooral ingegeven is door de waan van de dag, in dit geval het begrotingstekort dat tijdens een budget controle veel groter bleek). In plaats van gebruik te maken van deze daling om een begrotingsreserve aan te leggen zodat men geld heeft om in alternatieven te investeren geven we dit geld nu uit aan nieuwe stookolieketels en aanverwanten.
Dat er in de politiek altijd een groot verschil is tussen het woord en de daad is een open deur intrappen, maar in het klimaat/energie dossier is het wel echt opvallend te noemen. Men danst rond de hete brij onder het mom dat een klein land toch niet veel kan doen terwijl het tegendeel juist het geval is.
Noorwegen heeft minder dan vijf miljoen inwoners, maar de politiek daar heeft verstandig omgegaan met zijn inkomsten en belegd in de toekomst(lees de overschotten van inkomsten uit olie belegd in de toekomst). Dichter bij huis heeft ook Denemarken harde keuzes gemaakt door resoluut zijn kolencentrales te sluiten en te kiezen voor de verduurzaming. Landen die stuk voor stuk in aantal mensen de helft kleiner zijn dan België.
Nu mogen wij wel geen oliebronnen hebben zoals de Noren, net zoals de Denen belet dat niet dat je kan kiezen voor omslagen en dat is wat men eigenlijk niet wilt doen. Het njet van een van de deelstaten komt waarschijnlijk de federale overheid ook goed uit want dan hoeven ze niks te doen. Het acute probleem (lees waan van de dag) is opgelost, stroom genoeg en het kost zo goed als niks meer. Dat we op termijn tegen de muur rijden is voorbij deze legislatuur en dus politiek geen probleem.
Nu klinkt dit wellicht wat cynisch, maar het zijn gewoon de feiten en de vraag is of de sector nu niet zelf het heft in eigen moet nemen. In plaats van gedwee naar de slachtbank geleid te worden kan de sector een vuist maken samen en het dagdagelijkse even achter laten en elkaar niet meer als concurrenten zien. Natuurlijk wel 100% transparant want anders spreken ze politiek weer schande van kartelvorming. Of dit gaat gebeuren is twijfelachtig gezien de aard van de mens en toch moeten we ervoor strijden, wordt zeker vervolgd.