Dat 2013 een belangrijk jaar is voor NPG blijkt vooral uit het aantal biogasinstallaties(windmolenprojecten zijn nog in ontwikkeling en eerder vanaf 2014 voorzien) dat we gaan bouwen, een minimum van vier en een verwachte vijf installaties gaan zowat allemaal in hun bouwfase voor de zomervakantie en dat is voor een jong bedrijf als NPG (en voor vele andere bedrijven in deze sector) een hele uitdaging.
Gelukkig heeft het bedrijf zich de laatste maanden versterkt met nieuwe collega's waarvan het voor een aantal ook ineens de vuurdoop wordt. We verwachten drie installaties in Vlaanderen te gaan bouwen waarvan twee in Limburg (een van Bocholt is al gekend). Nu blijven er toch een aantal zaken opmerkelijk bij dit soort investeringen in deze nog jonge sector. De biogasmarkt in België is nog zeer klein te noemen met een 40 tot 50 installaties (vergeleken met de 8000 in Duitsland) en een aantal hebben ook hun problemen gekend (brand in de drogers, slechte voorbereiding, feedstock niet op orde, onder gekapitaliseerd, etc..)
De geschatte investering van deze vijf biocentrales loopt toch al snel naar de 50 miljoen euro en ook dat was een extra reden om de kapitaalsstructuur van NPG energy te versterken. Wij hebben een nieuwe aandeelhouder mogen verwelkomen om tevens deze nieuwe investeringen kracht bij te zetten. Hierover zal eind mei, ten laatste in juni meer over bekend gemaakt worden. Ondanks zijn nog jonge bestaan van een kleine vijf jaar is NPG erin geslaagd om het vertrouwen te krijgen van niet alleen een groot bedrijf die aandeelhouder is geworden, maar verloopt onze samenwerking met de banken ook prima.
Onlangs waren wij uitgenodigd bij een instantie van de overheid die geluisterd hebben naar de strategie van het net opgerichte NPG Invest cvba (deze investeringsvennootschap is opgericht door de drie huidige managers van NPG met een startkapitaal van 1,5 miljoen euro om zo al de komende investeringen mee te kunnen volgen en NPG energy van voldoende middelen te voorzien tezamen met de nieuwe aandeelhouder in NPG energy). Onder de luisteraars was ook een bank die goede kritische vragen stelde over de bedrijfsrisico's van biogasinstallaties.
Nu was deze bank waarschijnlijk al enkele slechte ervaringen rijker (bv. Thenergo, 4Invest, andere biogasinstallaties) en voelde je het argwaan naar deze technologie toe. Trouwens wat de technologie betreft onterecht, want er draaien er vele duizenden zonder problemen in Europa. Er zijn veel redenen waarom wij in ons land nog maar zo'n beperkte ervaring hebben met biogas en dan ook nog een aantal slechte, maar het gaat toch meestal om menselijk falen. De feedstock en digestaatverwerking zijn toch zowat de belangrijkste aandachtspunten tezamen met een ijzeren discipline door de plantmanagers die toezien op de kwaliteit van de geleverde brandstof en de werking van de installatie.
Daarnaast zoals al gezegd is de relatief zwakke financiële positie vaak een reden waarom een project fout kan gaan (dit geldt trouwens voor veel bedrijfstaken waar de te zwakke kapitaalsstructuur tegenslagen niet kan incasseren). Het menselijk aspect is ook niet te verwaarlozen want de werkdruk bij dit soort installaties is constant. Deze installaties werken 24 uur per dag, zeven dagen per week en er zijn regelmatig alarmen. Men heeft een echte winnaarsmentaliteit nodig (tevens stuk ondernemer zijn, agrarische, goede algemene kennis en goede fysiek hebben).
Wat mij tevens opvalt in ieder van deze projecten is dat partners (bijvoorbeeld bedrijven die de stroom afnemen, grond of feedstock ter beschikking stellen, zelfs vergunde projecten ter beschikking stellen) denken dat bouwen en vooral exploiteren van dergelijke centrale een lotje uit de loterij is. Dat is het dus niet. Het is een industrieel project waar een langetermijnvisie voor nodig is (minstens twintig jaar), waar de rendementen door de overheid mee bepaald worden na tien jaar (de overheid gaat uit van een rendement van 12 % op geïnvesteerd vermogen wat op zich voldoende is alleen is de vraag of ze wel rekening houden met alle kosten in deze berekening).
Heb je bijvoorbeeld een jaar waar de oogsten tegenvallen dan zie je de marge al snel terugvallen en hierop is de subsidie niet berekend en je kunt de lokale afnemer deze rekening ook niet doorsturen want deze betaalt meestal een energieindexprijs (bijvoorbeeld Endex).
De huidige bodemprijs van elektriciteit doet vele producenten pijn en men ziet zelfs dat de Belgische overheid overweegt om zelfs afgeschreven gascentrales extra financiële ondersteuning te gaan geven. Een idee waar ikzelf niet achtersta, laat dan deze centrales overnemen door een gereguleerd orgaan zoals Elia die dan zo flexibele capaciteit bij krijgt. Het best blijft gewoon de marktwerking in productie bestaan en houdt de overheid zich afzijdig als het op investeren aankomt(behalve voor kernenergie waar de risico's te groot voor de samenleving en de overheid juist wel mee moet investeren). Dat de overheid nu zelf schuldig is aan het tekort aan nieuwe productie in België gaat al twintig jaar terug. Zowat alle regeringen treffen hierin een collectieve schuld. Of het nu de regering Verhofstadt was die het liefst in achterkamertjes in de Wetstraat met de dominante marktpartij tot een akkoord kwam, of de regering Di Rupo wat vooral een constante blijft is het ontbreken van een energievisie. Wat gaat er gebeuren met onze kerncentrales die goed zijn voor 55 % van onze elektriciteit, de zes kolencentrales die nu dichtgaan (wat goed is want voor de volgende generaties kunnen we een dergelijke erfenis niet achterlaten), de noodzaak voor nieuwe flexibele (bij voorkeur kleinschalige decentrale eenheden) gascentrales of het streven naar 100 % duurzame productie? Niemand schijnt het te weten of men is zoals vaak bezig met de brand van de dag.
Men heeft niet door dat onze regeringen op een bepaald punt lijken op die in Noord-Korea, zoek jezelf een grote externe vijand (bliksemafleider), zorg dat je de media mee hebt of bezit en de langetermijnproblemen verdwijnen dan vanzelf naar pagina 23. Onze echte problemen gaande van; hoe gaan we de vergrijzingkost betalen (met een lege kassa), het tekort terugdringen zodat we jaarlijks overschotten gaan boeken, de medische zorg betaalbaar houden voor onze ouderen, de megafiles die perfect oplosbaar zijn, maar waar geld voor nodig is (ook al zou je dit grotendeels kunnen opvangen met tolgelden voor het transitverkeer) en vooral de klimaatimpact en zijn kost daarvan. Nee, de frontpagina's staan vol met de schande van het grootkapitaal die met alle zonden worden overladen, maar ongrijpbaar zijn voor zo'n klein landje als het onze (de externe vijand in gedachte), Cyprus en nu Estland (hilarisch dat dergelijke dwergstaatjes zelfs zo'n aandacht krijgen en eigenlijk al een schande dat deze zelfs bij de euro zitten in sommige gevallen) of het machtige en onredelijke Europa dat de schuld krijgt van zowat alles (het machtige Europa dat welgeteld 1 % van onze nationale begroting vertegenwoordigt) en wijzelf natuurlijk. De overheid is voor ons zelf weer de grote boeman.Beseffen wij eigenlijk wel dat wij de overheid zijn! Het tekort is ons tekort en daar hebben wij toestemming voor gegeven door te gaan stemmen. Ooit zei een Amerikaanse president: Ask not what your country can do for you, but ask yourself what you can do for your country! Wellicht brengt de zowat eerste zon van dit jaar in mij de hoop naar boven dat de mensheid het ooit gaat begrijpen.