Onlangs was ik op de universiteit in Londen(lse) en hadden we als dusdanig tijd om enige afstand te nemen van het dagdagelijkse en ook aan reflectie te doen. Het verwerken van grote hoeveelheden informatie op relatief korte tijd hoort bij dit soort verblijven, maar de geest ondergaat dit met plezier gezien je er meestal zelf voor kiest.
Er waren mensen van letterlijk de hele wereld, gaande van Nieuw-Zeeland, Sillicon Vally, Indonesië, Midden-Oosten en de andere helft bestond uit Europeanen. Met de voortgang van de dagen bleef informatie van het thuisfront toch regelmatig binnenkomen, want je helemaal afsluiten lukt jammer genoeg niet meer. Het bericht van onder andere het Wereld Economisch Forum maakte nogmaals duidelijk wat iedereen wel al weet en dat is dat de huidige inspanning om onze maatschappij te verduurzamen volstrekt onvoldoende is om de klimaatakkoorden te halen.
Dat de inspanning volgens sommigen geen zes maar tien keer hoger moet zijn geeft alleen maar de grootorde aan van onze uitdaging. Wij denken in Europa al snel dat we goed bezig zijn, maar mijn gesprekken met mensen uit bijvoorbeeld Indonesië waren ontnuchterend. Welke verduurzaming? Eén van de bedrijven heeft 900 1MW dieselmotoren en klaagde over de operationele rompslomp en de regering die eigenlijk bepaalt wat elektriciteit mag kosten. Ze zitten daar echt gevangen in een Catch 22, want diesel blijft voor hun de goedkoopste optie.
De bereidheid is er wel om bijvoorbeeld naar gasturbines te gaan kijken om hun huidige manier van werken om te gooien, maar ze betwijfelen of de regering daar in mee wilt. Dit voorbeeld is trouwens eerder regel dan uitzondering in Azië, waar de bouw van kolencentrales onverminderd doorgaat en niet in geringe aantallen. Wij kunnen in Europa nog zoveel wind op zee zetten, maar onze inspanning moet er ook in bestaan om andere landen buiten Europa die nog aan het ontwikkelen zijn snel op het juiste pad te krijgen.
Deze groeilanden hebben een geweldig potentieel daar ze vaak minder hinder hebben van het verleden en ineens voor de juiste technologie kunnen kiezen. Landen als India en Indonesië graven vandaag ook bruinkool op, zoals Duitsland, om direct in de centrales te verbranden en zij zien thans geen andere oplossing om hun groei te ondersteunen. Veel wind is er niet en zelfs de zon laat zich niet altijd direct zien achter een wolk van mist of beter gezegd damp door de broeierige hitte.
Grappig was wel dat, zoals zo vaak, de Amerikanen zich uitgebreid begonnen te excuseren voor hun president, een euvel dat steeds terugkomt ongeacht welke Amerikaan je tegenkomt. Hetzelfde een beetje met de Brexit waar iedereen zich voor het hoofd slaat en het onbegrijpelijk vindt dat deze slechte beslissing niet wordt teruggedraaid. Natuurlijk is de academische wereld niet echt een reflectie of doorsnede van de maatschappij, maar ook op straat in Londen hoor je mensen vol ongeloof praten over wat er gaat komen.
Terugkomend op onze sector wordt het steeds duidelijker dat de G7 landen nog maar met zes zijn en de VS zich steeds meer terugtrekt. Wellicht een goed moment om China als nieuw lid erbij te nemen? Dit land is toch ook een absoluut zwaargewicht als het aankomt op economie, milieu en financiën. De G7 die in Montreal werd gehouden was een triest schouwspel van wezen die hun alwetende (lees niets wetende) vader zag vertrekken naar het Oosten om een dictator te gaan ontmoeten waar hij hoge verwachtingen van heeft.
Gezien er in Singapore niet veel nieuws valt te rapen met nietszeggende en vrijblijvende zinnen, is het initiatief in Europa om de duurzame doelstellingen te verhogen voor 2030 veel concreter. Dat juist Vlaanderen hier gaat remmen is het bewijs dat tussen woorden en daden een wereld van verschil kan zitten. Natuurlijk is het een terecht punt dat je dingen eerst moet onderzoeken en bewijzen dat het kan relevant, alleen gaat men voorbij dat we geen andere optie hebben dan van onze fossiele verslaving af te geraken op termijn. Het doen voorstellen of we de luxe hebben om voor iets anders te kiezen is niets minder dan boerenbedrog en vooral laf in het zicht van de vele problemen die we nu al kennen met de luchtvervuiling in onze steden. Om nog maar te zwijgen van de plastic zee die we aan het ontwikkelen zijn en waar vele generaties na ons ook nog hun plezier gaan aan beleven.
Het gebrek aan daadkracht komt voort uit het behoud van een status quo zodat niemand risico’s moet nemen. Dat vele landen rondom ons dan toch de lat willen verhogen is niet alleen dapper, maar ook nodig.