Dat de klimaatconferentie in Warschau nog minder heeft opgeleverd dan de al lage verwachtingen is op zich geen verrassing gezien de wereld bezig is met de problemen van vandaag en niet die van morgen. De juiste teksten moeten nog in detail bestudeerd worden maar het is duidelijk dat de conferentie er waarschijnlijk zelfs in geslaagd is meer CO2 te produceren door met duizenden van overal in de wereld naar Warschau te reizen dan de besparing.
Men heeft in ieder geval bereikt dat de volgende top in Parijs nog steeds een globaal akkoord mogelijk maakt (is de officiële versie) maar een akkoord op basis van beloften zonder enige stok om mee te slaan is toch een beetje een lege doos.
Toch zijn deze concerten (hoe noem je anders een zaal waar duizenden samen komen) nuttig, daar ze aantonen dat vooruitgang boeken niet gemakkelijk is. Dat wellicht ook kan aangetoond worden dat deze mega bijeenkomsten niet het verhoopte resultaat gaan geven en men nieuwe wegen gaat bewandelen.
De grootste huidige vervuilers moeten gewoon onderling (China, VS, Europa, India, Rusland) eerst tot een akkoord komen voordat men een dergelijke mega show opvoert. Wellicht kan men in de toekomst voor de volgende klimaatconferenties eerst enkele dagen op voorhand met deze vijf/zes landen samen zitten om zo de grote lijnen uit te tekenen.
Anderzijds is het wellicht toch beter om ook een alternatief plan uit te werken van waaruit verandering begint bij het individu (of lokaal) want uiteindelijk is het resultaat van de laatste klimaatconferentie niet meer of minder dan een spiegel van onszelf. De verantwoordelijkheid voor het slagen van een duurzame toekomst ligt bij onszelf en niet bij mega klimaatconferenties. Deze dienen slechts als excuus voor ons allen om te kunnen zeggen dat ze weer gefaald hebben, alleen zijn we dat zelf.
Is het mogelijk om lokaal iets te veranderen dat een globale impact gaat hebben? Een vraag waar niet eenvoudig antwoord op te geven is alleen bewijst het verleden dat zelfs individuen grote veranderingen in ons leven hebben kunnen teweeg brengen. De mens hecht nu eenmaal veel waarde aan symbolen en wellicht is dat wat er ontbreekt om een globale verandering tot stand te brengen.
Het ontbreekt aan betrokkenheid bij dergelijke mega conferenties en zeker al als de boodschap niet helder overkomt. Zolang er niet meer getallen op tafel komen voor de reeds lang gekozen doelstellingen, zijn we nog ver weg van een akkoord. De spreekwoordelijke hete brij noemt geld en vooral hoeveel gaat de samenleving aan overbodige welvaart moeten inleveren om iedereen in de toekomst van voldoende energie te kunnen voorzien. Het heeft trouwens geen zin om iedere keer een klein akkoord of deeltje goed te keuren want dan riskeert men het hele objectief te hypothekeren. Natuurlijk moeten de rijke landen de arme landen helpen en natuurlijk moeten de tropische wouden beschermt worden maar wat heeft dat voor zin als we de kern niet aanpakken?
Stormen zoals onlangs nog over Leyte (de Filippijnen) raasden aan meer dan 300 km per uur kun je niet afkopen met wat daalders. Er is simpelweg niet genoeg geld om dergelijke stormen ieder keer te vergoeden om al niet te spreken van het menselijk (en dierlijk) leed.
In België is een initiatief (samen energiepact afsluiten) zoals dat van Elia nuttig en zelfs noodzakelijk. Het is de sector zelf die hier de leiding moet nemen dwars van eigenbelang. Alleen in de sector zelf is de kennis (en de middelen voor een deel) aanwezig om lange termijn keuzes te maken en zich daar ook aan houden. De overheid heeft ook een belangrijke rol maar men ziet dat zij alleen niet in staat is om het beleid op lange termijn uit te tekenen. Het plan Wathelet is goed bedoeld en er staan zeker goede zaken in, alleen is het een beetje alsof je de deur gaat blussen op het moment dat heel het huis in brand staat.
De uitdagingen op alle niveaus van de energieketen zijn groot. In sommige gevallen is het bijna opnieuw beginnen en dat vergt moed maar vooral een gemeenschappelijke visie. Het blijft echter wel de vraag of je als een groep zijnde de grote energiebedrijven, de netwerkbedrijven, de duurzame energie producenten, de diverse belangen groeperingen voor zowel het bedrijfsleven als de consument kan verenigen in een pact. De belangen zijn enorm tegengesteld maar de belangrijkste vraag blijft toch wie gaat de rekening betalen?
Het wordt hoog tijd voor zo'n pact met getallen, zonder uit het oog te verliezen dat we nog niet voor alles oplossingen hebben of antwoorden en men dus voldoende flexibiliteit moet inbouwen om gaande weg het pact, te veranderen wanneer nodig. Nu wordt er hier en daar ook verwezen naar het feit dat andere landen wel al zo'n pact zouden hebben en dat durf ik toch wat te betwisten. Nederland wordt genoemd met het onlangs gesloten energieakkoord, gezien ik de 45 bladzijden van dit akkoord gelezen heb durf ik toch te zeggen dat hier geen pact gesloten is.
Een vrijblijvend document zonder enige onderbouwing qua regelgeving, technische oplossingen, financiële impact en cijfers, etc. Het is onontbeerlijk dat er enige onderbouwing is in een energiepact om aan te tonen wat de impact gaat zijn op onze economie. In ieder geval een initiatief dat de moeite waard is gestart door een sterke partij.
De klimaattop in Parijs wordt in ieder geval de lakmoesproef voor de ganse internationale gemeenschap en wellicht kan de industrie hierin een positieve rol spelen door met reële oplossingen te komen in plaats van passief af te wachten of hun lobby activiteiten nu aan te wenden om de overheid in de juiste technische, financiële richting te brengen (in plaats van te streven naar het status quo).