Ook vorige week bleef onze sector nieuws door de boodschap van een van de actoren in het maatschappelijk debat (dat nog moet beginnen), zijnde de academische wereld. Het is zeker nuttig dat ook van hun het signaal is gekomen dat gascentrales geen oplossing kunnen zijn voor de vervanging van onze kerncentrales.

De dramatische stijging van CO2, met zelfs een verdubbeling van de uitstoot tot de mogelijkheden bewijst gewoon dat iedereen moet beseffen dat zogenaamde quick fixes geen soelaas bieden voor complexe problemen. Dat onze reeds oude kerncentrales ook geen oplossing zijn voor de komende decennia, wordt steeds duidelijker gezien de vele problemen die er momenteel zijn met deze jaren zestig/zeventig ontwerpen.

De studie toonde verder aan dat zelfs bij een investering van 20 tot 40 miljard euro in nieuwe vormen van elektriciteitsproductie (lees: degene die geen CO2 uitstoten) de stijging nog steeds 60% zou bedragen. Te bedenken dat het doel tegen 2050 0% dient te zijn (tot max. 15% uitstoot vergeleken met 1990), dan is zelfs dit scenario dus totaal geen oplossing. Wat wel opviel in de communicatie was het gebrek aan het vernoemen van de winsten indien we naar een duurzame energiehuishouding gaan.

Buiten de noodzaak om de klimaatopwarming te beperken om de wereld leefbaar voor ons te houden, lijkt me een berekening over de beperking van import van fossiele brandstoffen veel relevanter om zaken tastbaar te maken voor onze beleidsmakers. De vele berichten uit Vlaanderen ten spijt zal een echt energiebeleid alleen maar tot stand kunnen komen als alle actoren mee gaan in het debat. Het initiatief hiervoor ligt bij de federale minister die de zaken een voor een aanpakt en waar we hopen dat de bouw van een energiepact een van haar volgende prioriteiten wordt.

Positief is dat bijvoorbeeld minister Kamp in Nederland eigenlijk toegeeft dat ze er met het huidig tempo niet gaan komen (inclusief dus het in september 2013 gesloten energieakkoord) en hij heeft aangekondigd om de investeringen volgend jaar te gaan verdubbelen naar 7 miljard euro (via de SDE+ wordt er in duurzame vormen van energie geïnvesteerd) per jaar. Het zijn dit soort bedragen waar we het moeten over hebben, willen we de transitie nog op tijd kunnen afronden gezien we, net als Nederland, ver achterop lopen op onze doelstellingen.

De economische impact van dergelijke investeringen zal ook een positief effect hebben op de economie gezien deze investeringen in eigen land blijven en later ook bijdragen tot een betere handelsbalans (minder noodzaak tot import). Dit krachtig signaal van minister Kamp kan hopelijk ons eigen ambitieniveau wat omhoog brengen. Opvallend was ook het bericht(in Vlaanderen) dat men nog steeds denkt om oude kolencentrales zoals deze van Eon om te bouwen/te verkopen en er grote houtverbranders van te maken (2 x 200 MW). De investering is eerder beperkt te noemen (150 miljoen euro), maar men denkt wel om in tien jaar meer dan 2 miljard euro subsidie te geven.

De brandstof voor een dergelijke centrale dient hoofdzakelijk uit import te komen en dat betekent dus 2 miljard euro die, in dit geval, de Vlamingen gaan uitgeven om houtpallets te kopen die structureel niks gaan bijdragen aan een CO2-vrije wereld. Integendeel, de uitstoot zal hierdoor nog drastisch gaan vermeerderen daar deze oude kolencentrales gepland waren om te sluiten.

Het is des te opvallender dat men zou overwegen om dit soort bruine centrales te gaan subsidiëren op een moment dat het enige grootschalige project dat we hadden met vergelijkbare technologie, zijnde Max Green, eigenlijk structureel verlieslatend is.

De biogassector die nog jong is in Vlaanderen, maar wel al zijn deel opeist van de productie (evenveel als alle windmolens op land), loopt gegarandeerd tegen een muur als de overheid niet gaat ingrijpen. Niet alleen de lage elektriciteitsprijzen zorgen voor rode cijfers in de sector (of te kleine reserves waardoor iedere tegenslag levensbedreigend wordt), maar ook de gewijzigde regelgeving van 1 januari 2013 hangt als het zwaard van Damocles boven hun hoofden. Maar nog steeds geen nieuws en de klok tikt.

Internationaal was de boodschap van Nobelprijswinnaar Dhr. Stiglitz ook veelzeggend en inhoudelijk correct dat hij vreest dat Parijs niks gaat opleveren (hij noemt het zelfs een schijnvertoning) of halve maatregelen. Alleen een wereldwijde afspraak met bindende doelstellingen inbegrepen een mondiale CO2-prijs per ton, gaan ons in de richting brengen van een 2 graden stijging (globaal genomen de aanname dat bij een beperking van de stijging van de temperatuur met 2 graden de gevolgen voor mens en milieu draagbaar zullen zijn).

Ondertussen blijven de onheilsberichten over de constant stijgende distributiekosten (van de netwerkbedrijven) ons doorsijpelen en kan men zich toch vragen stellen bij sommige daarvan. Het doorrekenen van de vennootschapsbelasting (belasting op de winst die men vanaf nu, zoals ieder normaal bedrijf, moet gaan betalen) in het tarief en het akkoord van de regulatoren en politiek is opvallend te noemen en niet rechtvaardig. Alle andere actoren in de energiewaardeketen hebben dergelijke opties niet en men kan dit terecht discriminatie noemen van een gereguleerde monopolie. Benieuwd wie als eerste dit juridisch onrecht gaat aanvechten.