Nu al een traditie? De hoogmis van de verduurzaming van onze samenleving viert zijn jaarlijkse hoogmis in het hol van de leeuw. Als het een doordachte strategie is van de organisatoren, alle respect, alleen ben ik nog niet overtuigd dat de locatie echt het resultaat is van een uitgekiende strategie.

Nu is er een oud spreekwoord dat zegt: “Hou je vrienden dichtbij, maar je vijand aan de borst.” De plaats speelt wellicht ook minder een rol dan het resultaat aan het einde van zo’n conferentie.

Het is natuurlijk toeval, gezien iedere keer een andere regio aan de beurt komt, maar had men niet iets zorgvuldiger kunnen kiezen?

Dat er enige klimaatgewenning is, blijkt ook wel uit de afwezigheid van een aantal staatshoofden die zelfs niet de moeite doen om te verbergen dat het klimaat maar even moet wachten. Eerst de zoveelste zinloze oorlog beëindigen of de zoveelste moeder van alle verkiezingen die alles gaat veranderen.

De recente verkiezing in de Verenigde Staten zal ook niet echt helpen om resultaat te boeken, ook al zou het best kunnen zijn dat de huidige regering onder leiding van president Biden toch nog een cadeau achterlaat voor Donald. Toch een beetje een zwanenzang wellicht, want het is meer dan waarschijnlijk dat de nieuwe president wederom ontslag neemt uit de klimaatakkoorden.

Een toonbeeld van betrouwbaarheid kun je het moeilijk noemen en het knipperlichtbeleid is ronduit gevaarlijk.

Het motto van de toekomstige president zou wel eens “drill baby drill” kunnen worden, gezien zijn woorden tijdens de verkiezingsaanloop. Het streven naar onafhankelijkheid qua energievoorziening is op zich begrijpelijk, alleen zou het klimaat en bij uitbreiding het milieu daar niet de dupe van moeten zijn.

De ambities van deze COP liggen heel laag en komen er vooral op neer dat men bevestiging zoekt van de eerdere toezegging van 100 miljard euro per jaar voor ontwikkelingslanden die paradoxaal genoeg de klimaatimpact nog veel harder voelen. In het Westen heeft men nog de illusie dat we ons met ons geld en technische oplossingen kunnen aanpassen aan de klimaatsverandering.

Alleen maar kijkend naar relatief lokale fenomenen zoals onlangs in Valencia en Malaga, is dat toch eerder een droom. Men zou de huidige rampen eerder moeten zien als waarschuwingsschoten van moeder aarde die ons waarschuwt dat als we ons consumptiegedrag niet snel gaan wijzigen, donder en bliksem zeer frequent gaan langskomen.

Nu hoeven we ook het einde der tijden niet in te luiden, want de aarde herstelt zichzelf wel met of zonder mens. Neem 200 miljoen jaar extra en alle impact van de mensheid ligt onder een metersdikke zandlaag.

De resten van onze beschaving zullen natuurlijk sneller vindbaar zijn dan de gemiddelde dinosaurus, gezien de aantallen waarmee wij de aarde bevolken en al onze andere constructies en technieken.

Wat is nu de echte uitdaging voor de huidige en toekomstige COP-conferenties? Begin op landniveau te vertalen wat nodig is per jaar om het einddoel te halen (de zogenaamde bottom-up) en verdeel de lasten, lees: de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten.

We zitten allemaal in hetzelfde bad, of beter gezegd, we leven allemaal op deze mooie kleine blauwe planeet. Aan het bad is gewoon niet te ontsnappen, ook al hebben sommige regeringsleiders de neiging om zaken achteruit te schuiven. We willen zeker, maar nu even niet. Of de ander de schuld geven is ook populair. India en China roepen nog steeds dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de historische uitstoot en dat is correct, alleen gaan ze nu vrolijk dezelfde domme fout maken. Steden als Lahore prijken steevast in de top tien als het gaat over luchtvervuiling. Onder het mom van onze economische groei zeggen de beleidsverantwoordelijken in deze twee grote landen dat het nu aan hen is. Menselijk zeker, maar niet verantwoord naar hun toekomstige generaties die de volle impact gaan krijgen van de klimaatverandering.

Deze COP kun je moeilijk geslaagd noemen als er gewoon bevestigd wordt dat de 100 miljard dollar jaarlijks beschikbaar zal zijn, terwijl een factor tien nodig is om echt een deuk te maken.